ปิญชาน์เดินมาจนชิดดันให้ไอรดาหลังชนกับประตูห้องแล้วกักเธอไว้ด้วยสองแขน
“หมอชาน์คะ เปิดประตูให้อัยย์หน่อยได้ไหมคะ” ไอรดาเริ่มอ้อน
“ชอบจังเวลาที่คุณเรียกผมด้วยเสียงแบบนี้ แต่ผมว่าคุณพลาดแล้วล่ะ ตอนแรกผมแค่คิดจะจูบแล้วปล่อยคุณไปแต่เสียงหวานๆ ของคุณมันทำให้น้องชายผมตื่นแล้วคุณก็รู้นะครับว่าต้องรับผิดชอบยังไง”
“ปล่อยนะอัยย์กลับไปเถอะค่ะ นะยังไงอัยย์ก็ไม่หนีคุณไปไหนอยู่แล้ว อัยย์ยังต้องพึ่งพาคุณเรื่องคุณยาย”
“อัยย์ก็รู้ว่าตอนนี้ผมทรมานแค่ไหน นะครับอัยย์ คุณไม่คิดถึงผมบ้างเหรอ ไหนคุณบอกว่ารักผม แล้วทำไมต้องทำท่าทางรังเกียจแบบนี้ด้วย”
“อัยย์ได้รังเกียจคุณนะคะ”
“คุณกลัวอะไร” ปิญชาน์ถามขณะที่ยังคงกักตัวเธอไว้อย่างเดิม
“คุณตรวจเลือดครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”
“โธ่ เรื่องนี้เอง ผมปริ้นผลเลือดเตรียมให้คุณดูแล้ว แต่ไม่รู้เอาไปเก็บไว้ที่ไหน ผมไม่มีโรคติดต่ออย่างที่คุณกังวลหรอกครับอัยย์ ผมไม่เคยมั่
