“นังมะลิ แกได้บอกวูล์ฟหรือเปล่า ว่าคนที่ช่วยชีวิตเขาไว้ตอนจมน้ำที่คอสตาริกาคือแกไม่ใช่ฉัน” ผู้ที่โดนซักไซ้ประหนึ่งนักโทษมองคนป่วย ซึ่งนอนอยู่บนเตียงด้วยท่าทางหวาดหวั่น มะลิร้อยล่ะนับถืออิซาเบลล่าเหลือเกิน ที่กล้าเปิดปากพูดเรื่องนี้กับเธอต่อหน้าคุณยาย ถึงแม้ว่าท่านจะนอนป่วยไม่ได้สติก็เถอะ
“ไม่ค่ะ มะลิไม่เคยคุยเรื่องนี้กับคุณวูล์ฟเลย” สาวน้อยตอบด้วยโทนเสียงแผ่วเบา
“แล้วแกได้บอกวูล์ฟไหมว่าฉันว่ายน้ำไม่เป็น”
“ไม่ค่ะ พี่เบลล่าสบายใจได้”
“แล้วเมื่อไหร่แกจะไปจากชีวิตคนรักของฉันสักที” คราวนี้มะลิร้อยถึงกับน้ำตาซึม ก่อนจะเอ่ยเสียงสะท้าน
“มะลิไปไม่ได้จริงๆ ค่ะ คุณวูล์ฟให้คนของเขาเฝ้ามะลิแจเลย” เธอพยายามสะกดอารมณ์ไม่ให้แสดงออกมาทางสีหน้า แต่แววตานั้นกลับชอกช้ำอย่างมิอาจห้ามได้ สามีใครใครก็รัก แต่ในเมื่อเขาไม่เหลือเยื่อใยเธอก็ควรจะไปไม่ใช่เหรอ…ไปจากเขาอย่างที่อิซาเบลล่าต้องการ
“งั้นฉันจะห
