EP.25
เด็กชายที่พูดเสียงสั่นพลางผละหน้าออกจากอก ตาแดง จมูกแดงทำท่าคล้ายจะเบะปาก นั่นทำให้อันดามันประคองใบหน้าน้อยๆ ให้ดวงตากลมโตบ้องแบ๊วนั้นสบสายตากับหล่อน
“สกายครับ หนูไปโรงเรียนเมื่อเช้านี้เองลูก ไม่เห็นหน้าแม่แค่...” อันดามันทำท่านับนิ้วก่อนจะยิ้มกว้างให้คนน้ำตารื้น “แค่ห้าชั่วโมงเองลูก แป๊บเดียวเอง ไม่ใช่หลายวันนะคะ หลายวันต้องนอนค้างคืน”
“ก็สกายนอนค้างคืน”
“ไม่ใช่ลูก อันนั้นเรียกว่านอนกลางวัน ถ้านอนค้างคืนก็ต้องมืดก่อน มืดตึ๊ดตื้อมีพระจันทร์ขึ้นอยู่บนฟ้าด้วย”
“สกายไม่เห็นพระจันทร์”
“ก็เพราะไม่ใช่ค้างคืน ไม่ใช่หลายวัน แต่เป็นแค่ห้าชั่วโมงเองค่ะ”
“แต่... แต่สกายรักแม่นะ”
อันดามันยิ้มประคองใบหน้าของลูกชายและจุ๊บเบาๆ ที่หน้าผาก รู้ว่าลูกยังเล็ก ไม่เข้าใจในสิ่งที่หล่อนอธิบาย แต่หล่อนก็จะอธิบายไปวันละนิด ค่อยๆ เพิ่มความเข้าใจ
“แม่ก็รักสกายครับ รักมากสุดๆ เลย สกายรักแม่แล้วรักใครอ
