เสียงเคาะประตูเบาๆ สองครั้งติดกันทำให้เมธาพัฒน์รู้สึกตัวตื่นขึ้นจากการหลับใหลยาวนาน ชายหนุ่มยันกายลุกขึ้นนั่งหย่อนขาทั้งสองข้างลงกับพื้นห้อง พร้อมทั้งกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องอย่างพยายามจะทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น ว่ามันคือเรื่องจริงหรือว่าแค่เขาฝันไปเท่านั้น
มันคือเรื่องจริง… จิตใต้สำนึกเขาบอกอย่างนั้น เมื่อคืนเขาออกไปหาแพรวา และก็อยู่กับหล่อนทั้งคืน แม้มันจะเป็นแค่แผนการที่แพรวาต้องการให้เขาช่วยก็ตาม
เสียงเคาะประตูดังเตือนขึ้นอีกครั้ง ทำให้ร่างสูงใหญ่ของเมธาพัฒน์ต้องรีบลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูต้อนรับแขกผู้มาเยือนอย่างเร่งรีบ พอประตูถูกเปิดออกใบหน้างดงามของเด็กสาวในปกครองก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า เมธาพัฒน์สีหน้าเครียดทันควัน
“อาขอโทษที่ทิ้งให้ชมพูทานข้าวคนเดียวเมื่อคืนนี้” เมธาพัฒน์รีบอธิบาย เขากลัวเหลือเกิน กลัวหล่อนจะไม่เข้าใจในการกระทำของเขา แต่พวงชมพูกลับยิ้มหวานตอบกลับมาทำเอาเขางงงวยไม่น้อย
