พวงชมพูนอนร้องไห้จนหลับไป รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่ประตูห้องนอนของหล่อนถูกเปิดออก เด็กสาวยันกายลุกขึ้นนั่ง เอนศีรษะพิงกับหัวเตียงอย่างอ่อนแรง ใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาหาหล่อนช้าๆ และไม่ช้าภาพตรงหน้าก็ชัดเจนขึ้น
“คุณย่า...” เสียงสั่นไหวแผ่วเบาเล็ดลอดออกมาจากเรียวปากอิ่มเต็มของพวงชมพู
เด็กสาวก้มหน้ามองมือตัวเองนิ่ง หล่อนไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นสบตากับมารดาของเมธาพัฒน์ ความผิดที่เหมือนชนักติดหลังทำให้หล่อนหวาดกลัว เพราะตอนนี้หล่อนรู้ดีกว่าผู้หญิงตรงหน้าต้องทราบเรื่องความเลวร้ายของหล่อนมาจากปากของเมธาพัฒน์หมดแล้ว
“ไม่ต้องเรียกแบบนั้นอีกแล้วล่ะ ชมพู ต่อไปหนูต้องเรียกฉันว่า ‘แม่’ เหมือนที่ตาต้นเรียกนะ” น้ำเสียงที่ไม่มีร่องรอยความเกรี้ยวกราดแม้แต่น้อยของอภิญญา ทำให้พวงชมพูอดแปลกใจไม่ได้ แต่กระนั้นหล่อนก็ยังคงนั่งนิ่งเฉยราวกับรูปปั้นต่อไป และหล่อนก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อคุณแม่ของเมธาพัฒน์ทร
