“อาต้นใจร้าย ชมพูไม่ได้คิดอย่างนั้นสักหน่อย” หล่อนปฏิเสธเสียงสั่น พยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการเถื่อน แต่คนตัวโตก็กอดรัดหล่อนแน่นจนแทบหายใจไม่ออก
“เลิกเรียกฉันว่าอาสักทีเถอะ เพราะอีกไม่กี่วันเธอก็จะได้เลื่อนขั้นเป็นอย่างอื่นแล้ว” เขาเชือดเฉือนหล่อนอย่างเผ็ดร้อน พวงชมพูเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างตกใจ เขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ความอ่อนโยนสุภาพของเขา หายไปไหนหมด
“คนใจร้าย” เด็กสาวร้องไห้ออกมา น้ำตาของหล่อนทำให้เมธาพัฒน์ใจอ่อนยวบลงทันที แต่นั่นมันก็ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้เขาให้อภัยหล่อน
“น้ำตามันไม่สามารถล้างความผิดได้หรอก อย่าเอามันมาใช้กับฉันซะให้ยาก” อ้อมแขนกำยำคลายออกจากกายหล่อน พร้อมถอยออกห่างจากเรือนร่างนุ่มนิ่มสองสามก้าว พวงชมพูเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างตัดพ้อ
“ชมพูทำผิดชมพูยอมรับผิด แต่อาต้นไม่น่าจะทำเหมือนกับว่าชมพูเป็นนักโทษอาชญากรรมแบบนี้เลย”เด็กสาวใช้ช่วงเวลาที่เขายืนนิ่งไม่ไหวติงนั้นก้ม
