“คนที่คุณกำลังมองหาเขาไม่มาหรอกค่ะ” แลรี่พูดอย่างรู้ทันเมื่อเห็นสายตาคมกริบสอดส่ายไปมา แล้วไหนยังจะสีหน้าผิดหวังอีก
“แต่ถึงแม้ยัยจอมจะไม่ได้มารับคุณกลับบ้าน แต่มันก็ฝากความห่วงใยมาให้นะคะ เสื้อผ้าชุดนี้มันก็เป็นคนไปเลือกเองกับมือ” พอว่าเสื้อและกางเกงที่เขาใส่อยู่นี่ถึงได้พอดีตัวเป๊ะ เมียเขาลงทุนไปซื้อให้ด้วยตัวเอง
“เขาคงจะเกลียดผมมากนะครับ ขนาดผมเจ็บเขายังไม่มาดูดำดูดี” ตัดพ้ออย่างน้อยอกน้อยใจ ตื่นมาหวังว่าจะได้เห็นหน้าเมียสักครั้ง แต่ความหวังเหล่านั้นก็ไม่เคยสัมฤทธิ์ผลแม้แต่ครั้งเดียว
“ใครว่าล่ะคะ มันก็มาเยี่ยมคุณทุกวันนะคะ” แมนี่ปลอบใจพ่อสุดหล่อที่กำลังทำหน้าผิดหวัง เห็นแล้วก็อดที่จะสงสารให้พ่อของหลานตัวน้อยไม่ได้
“จริงเหรอครับ จอมมาเยี่ยมผมจริงๆ เหรอ” ฉับพลันสีหน้าเศร้าสร้อยก็เปลี่ยนเป็นแช่มชื่น นัยน์ตาแห้งผากกลายเป็นเรืองรอง
“จริงคะ” นลนี่ย้ำเสียงหนักแน่น และได้รับการการันตีจาก
