กริ๊ง..กริ๊ง...กริ๊ง...
กุลวุฒิหันไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูหน้าจอ ก่อนที่แววตาดุดันจะเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนเมื่อเห็นชื่อคนที่โทรมา
(“ไงครับคนสวย เครื่องลงแล้วเหรอ”)
(“ค่ะ ลงปุ๊บก็รีบโทรหาพี่ทันทีเลย หนูไม่อยู่หลายวันมีสาวๆ ที่ไหนมาอ่อยแฟนหนูรึเปล่าคะเนี่ย”)
(“เยอะแยะ แต่พี่ไม่สนใจใครอยู่แล้วล่ะ หนูรีบมาหาพี่นะครับ ตอนนี้ลุงส่งน่าจะไปถึงสนามบินแล้วล่ะ”)
(“อืม...หนูขอไปหาพี่พรุ่งนี้ได้มั้ยคะ”)
(“ทำไมล่ะครับ เหนื่อยมากเหรอ”) เมื่อรู้ว่าวันนี้เขายังจะไม่ได้เจอหวานใจ รอยยิ้มที่มุมปากก็ค่อยๆ คลายลงทันที
(“เปล่าค่ะ พอดีหนูมีธุระสำคัญต้องไปทำก่อน เอาไว้พรุ่งนี้จะรีบไปหาพี่แต่เช้าเลยนะคะ”)
(“ธุระอะไรครับ สำคัญกว่าพี่อีกเหรอ”)
(“อืม...จะว่าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ”)
(“ถามจริง?”)
(“ก็ตอบจริงๆ เลยค่ะ เรื่องนี้สำคัญสำหรับหนูมาก เอาไว้ถ้าเราเจอกันหนูค่อยเล่าให้ฟังนะคะ ตอนนี้หนูถึงประตูทางออกแล้ว เห็น
