“เป็นยังไงบ้าง พิ้ง! พ่อกับแม่เป็นห่วงแทบแย่เลยลูก”
ทันทีที่โจฮันพาพิชชากลับมาถึงงานเลี้ยง พ่อกับแม่ของเธอรีบปรี่เข้ามาหาด้วยสีหน้า กังวลใจ
“แม่คะ…พ่อคะ…”
พิชชารีบโผเข้ากอดทั้งสองไว้แน่น ดวงตาแดงก่ำ น้ำเสียงยังสั่นเครือ แต่ในอ้อมกอดนี้เต็มไปด้วยความอบอุ่นและปลอดภัย
“เจ็บตรงไหนหรือเปล่าลูก”
คุณแม่เอ่ยถามทั้งน้ำตา มือคอยลูบแขนลูบหลังลูกสาวด้วยความห่วงใย
พิชชาส่ายหน้าเบาๆก่อนกอดแน่นขึ้น “ไม่เป็นไรแล้วค่ะ แม่…พ่อ คุณโจฮันตามไปช่วยทัน”
“คุณโจฮัน…แล้วจับตัวพวกมันได้หรือเปล่า คนร้ายเป็นใครกันครับ”
คุณพ่อพิเชษฐ์ถามเสียงเข้ม สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธและห่วงลูกสาว
โจฮันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ก็แค่พวกขี้ยา หาเงินสกปรก พวกมันถูกจับส่งตำรวจไปแล้วครับ คุณพ่อไม่ต้องห่วง”
คำตอบนั้นเรียบง่าย แต่เพื่อนสนิทและพี่น้องที่ยืนฟังอยู่ต่างเลิกคิ้วมองกันอย่างรู้ทัน
พวกเขารู้ดีว่าโจฮันไม่ใช่คนที่จะ
