26
รุ่งเช้าของอีกวัน หลังจากเมื่อคืนจัดชุดใหญ่ไป ก็นอนหลับสนิทหมดแรงไปตามๆกัน แต่อีกไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ร่างบางในอ้อมกอดผมก็ดิ้นยุกยิกๆ ทำให้ผมต้องลืมตามอง
"จะไปไหน"
"ทำกับข้าว"คนที่ลุกขึ้นนั่งงัวเงียตอบ
"ไม่เหนื่อยหรอ วันนี้สั่งเอาก็ได้"ผมยังอยากกอดร่างบางนุ่มนิ่มนอนต่ออยู่เลย นานแล้วนะที่ไม่ได้นอนหลับสบายแบบนี้
"เมื่อก่อนทำไมไม่คิดว่าหมูหวานจะเหนื่อยบ้าง"เธอทิ้งตัวกลับมานอนที่เดิม ท่าทางเง้างอน ที่แต่ก่อนผมบังคับให้เธอทำกับข้าว
"งอนหรอ"
"เปล่า"แต่หน้านี่ยุ่งมาก
"เปล่าแปลว่าใช่"
"🙁"
"ต่อจากนี้ไปไม่ต้องทำก็ได้ สั่งข้างนอกเอา"สถานะเปลี่ยนอะไรๆก็ต้องเปลี่ยนตาม เริ่มแรกที่ผมให้เธอทำเพราะอยากแกล้ง ต่อมาเพราะเธอโกรธไม่ยอมคุยกับผม เลยยังให้ทำต่อเพื่อจะได้เห็นหน้าทุกวัน แต่ตอนนี้ไม่ทำกับข้าวผมก็ได้เห็นหน้า ได้กอดได้หอม ไม่ทำกับข้าวแล้วก็ได้ แต่ยอมรับว่าผมติดฝีมือทำอาหารของเธอไปแล้ว
"ไ
