พงษ์สวัสดิ์ปรุงดราม่าได้แซ่บจนปิยฉัตรแทบอยากจะหายตัวไปจากตรงนั้นเสียให้มันรู้แล้วรู้รอด เธอกำลังทำท่าอ้าปากปฏิเสธ ทว่าเสียงกระด้างก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน
“บางทีอะไรที่เราผลักไสออกไปจากตัวแล้ว เราก็ไม่ควรจะดึงกลับเข้ามาในชีวิตให้เป็นพิษเป็นภัยหรือเปล่าวะ” จอมพลเอนหลังกอดอก ขณะตายังจ้องปิยฉัตรอย่างชิงชัง
สายตาที่เหมือนจะฟาดฟันให้เธอดับดิ้นอยู่ตรงนั้นทำให้ปิยฉัตรเม้มปาก หัวตาร้อนผ่าว และเกือบจะหลุดแสดงความอ่อนแอออกมาหากว่าคนที่นั่งข้างๆ อย่างธารธาราไม่บีบมือให้กำลังใจ
ก่อนที่บรรยากาศจะตึงเครียดมากไปกว่านั้นเด็กในร้านก็นำของหวานและผลไม้มาเสิร์ฟ ท่ามกลางการลอบผ่อนลมหายใจของสามสาว คิริมาโล่งอกเพราะพงษ์สวัสดิ์ถอนสายตาจากหน้าของเธอไปมองจอมพลและปิยฉัตรสลับกันไปมาด้วยความสงสัย ธารธารานั้นโล่งใจที่จอมพลไม่ต่อความยาวสาวความยืดจนเพื่อนของเธอสติแตกหลุดร้องไห้ออกมา ส่วนปิยฉัตรก็แทบจะยกมือไหว้ขอบคุณเด็ก
