บ่ายวันอาทิตย์พ่อชวนเธอออกมานอกเมืองโดยไม่บอกว่าจะพามาทำอะไร กระทั่งรถยนต์คันหรูที่มีสารถีซึ่งพ่วงด้วยตำแหน่งบอดี้การ์ดของพ่อเคลื่อนเข้าสู่ถนนเส้นเล็กๆ ในเขตที่สองข้างทางเต็มไปด้วยป่าไม้หนาทึบ ไม่นานก็มองเห็นท้องทุ่งนาเขียวขจีสุดลุกหูลูกตา ก่อนที่รถจะแล่นเอื่อยๆ มาตามาทางแคบๆ ที่ตัดเข้าสู่ถนนลูกรัง กระทั่งเคลื่อนมาหยุดลงตรงหน้าบ้านไม้เก่าๆ ที่แวดล้อมไปด้วยแมกไม้นานาพันธุ์
“บ้านใครเหรอคะพ่อ”
คิริมาเอ่ยถามขณะที่สายตาสำรวจไปรอบๆ บ้านด้วยความสนอกสนใจ ถึงแม้จะเก่าแต่ก็ดูน่าอยู่เพราะห่างไกลจากเมืองและความวุ่นวายพลุกพล่าน ทว่าดูลึกลับชอบกล
“เซฟเฮาส์ของพ่อเองลูก”
“เซฟเฮาส์?” คุณหมอสาวทวนคำพร้อมจ้องหน้าบิดา ครั้นเห็นท่านพยักหน้าเบาๆ แล้วก้าวลงจากรถเธอก็รีบก้าวตามลงไปด้วยท่าทางงงๆ
“พ่อพาครีมมาที่นี่ทำไมเหรอคะ”
เสียงหวานถามอย่างใคร่รู้ ขณะที่ก้าวตามบิดาเข้าไปในบ้าน งงหนักในวินาทีที่เดินต
