“แก้ม…ไหวไหมที่รัก มาผมอุ้มดีกว่าเดี๋ยวล้มนะครับ” ชายหนุ่มเสนอตัว พร้อมทั้งทำท่าจะย่อตัวลงตวัดร่างอ้อนแอ้นขึ้นพาออกไปจากห้องน้ำ ทว่าบุปผชาติกลับรีบกระถดร่างเบี่ยงตัวหนีจากรัศมีของวงแขนแกร่งที่วาดมาหวังจะรวบร่างของเธอเอาไว้
“ไม่ต้อง ออกไปนะ เหม็นขี้หน้า” สาวน้อยหลับตานิ่งพลางสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วบอกปัดความหวังดีของเขาอย่างไม่แยแส แต่ครั้งนี้ชายหนุ่มกลับไม่ยอมฟังความแม่ร่างบาง เขาตัดสินใจอุ้มเธอออกจากห้องน้ำ พามาวางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา แล้วรีบไปหาผ้าชุบน้ำบิดหมาดๆ มาเช็ดตามใบหน้าและลำคอให้อย่างอ่อนโยน ซึ่งบุปผชาติก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร คนที่ยังหอบหายใจสะท้านได้แต่แอบมองการกระทำของเขาอยู่เงียบๆ
“ลูกจ๋า บอกแม่เขาหน่อยสิครับ ว่าอย่าดื้อกับพ่อมากนัก พ่อใจจะขาดอยู่แล้วคนดี” พอเช็ดหน้าเช็ดตาให้เมียแล้ว คนตัวโตก็ฉวยโอกาสในตอนที่เธอไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะขับไล่ ยื่นมือหนาไปลูบไล้ที่หน้าท้องแบนราบ ซึ่
