“พอเถอะจอร์ซ ฉันไม่เคยคิดอะไรกับเธอมากกว่าเพื่อนนะ ขอโทษด้วย ฉันคงให้เธอไปส่งไม่ได้แล้ว”
ปัทมาตัดสินปลดเข็มขัดนิรภัยออก แล้วเปิดประตูลงมาจากรถ จ้ำเท้าเดินหนีแต่จอร์ซไม่ยอมให้สาวน้อยที่เขาหมายปองหลุดมือ ตามลงมายื้อยุดหมายจะลากแขนหมายจะพาเธอกลับขึ้นรถ แต่ปัทมาไม่ยอมสะบัดแขนจนหลุดแล้ววิ่งหนี
“หยุดนะปัทมา อย่าหนีนะ!”
“กรี๊ด ช่วยด้วย!”
ปัทมาวิ่งหนีเต็มฝีเท้า ส่งเสียงกรีดร้องให้คนช่วย แม้จะรู้ว่าแถวนี้เปลี่ยวและร้างผู้คน แต่ไม่ยอมสิ้นหวัง สองเท้าพาตัวเองวิ่งไปตามถนนหาทางหนีให้พ้นจากคนไม่ประสงค์ดี ที่กำลังวิ่งตามเธอมา สาวน้อยหันไปมองด้านหลังก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อจอร์ซวิ่งตามมาเกือบทัน ทิ้งระยะห่างแค่สองช่วงตัว จึงซอยเท้าออกแรงวิ่งให้เร็วกว่าเดิม ฝนก็เทลงมาเหมื่อนจงใจซ้ำเติม ร่างกายเปียกปอนเหนื่อยจนแทบจะหายใจไม่ทัน น้ำตาไหลพรากรู้สึกหวาดกลัว และนึกเสียใจ ที่ไว้ใจคนง่ายเกินไป หากเธอหนีไม่พ้น แล
