“ยากหน่อยนะ" เดย์ไนท์ตอบกลับน้ำเสียงเย็นเยียบ ริมฝีปากหนายกยิ้มด้วยท่าทีเย้ยหยันอย่างเหนือกว่า
ผมไม่มีทางปล่อยไอวี่ไปเด็ดขาด
เธอต้องเป็นของผมคนเดียว...คนเดียวเท่านั้น ไอ้หน้าจืดนี่ไม่มีทางได้ในสิ่งที่มันต้องการ
เดย์ไนท์จับมือไอวี่เดินออกจากร้านชาบูเราสองคนเปลี่ยนมานั่งร้านอาหารไทยขึ้นชื่อ
“โอเคมั้ยครับ" ผมสังเกตเห็นไอวี่นั่งหน้ายุ่งคิ้วขมวดเป็นปมอยู่นานแล้ว
“ไอโอเคค่ะ" ร่างบางตอบยิ้มๆ
“พี่ทำให้มันหายไปจากโลกได้นะ" เขาพูดน้ำเสียงจริงจัง ไม่อยากให้เธอต้องคิดมาก
"ไอรู้ค่ะ ไอไม่ได้คิดอะไรแล้วจริงๆ...." ร่างบางส่งยิ้มหวานหยาดหยดให้ชายหนุ่ม เชิงบอกว่าเธอคิดอย่างที่บอก"....แต่ที่รู้สึกตอนนี้ คือไออยากกินชาบูแล้วไม่ได้กิน~"
"ไว้ว่าง....พี่พามากินครับ"
"ขอบคุณนะคะ หล่อแล้วยังใจดีอีก" ไอวี่ฉีกยิ้มกว้างจนตาหยีเมื่อได้ในสิ่งถูกใจ
"หึหึ!"
"สั่งอาหารดีกว่าค่ะ"
"ครับ"
ทั้งสองคนช่วยกันสั่งอาห
