ธันฐกรณ์พยายามจะกลับเข้าไปประชุมต่อ แต่สุดท้ายก็ทำไม่สำเร็จ เพราะตอนนี้ในสมองของเขาอัดแน่นไปด้วยความหวาดกลัว มันคือความหวาดกลัวที่ไม่เขาไม่เคยยอมให้เฉียดเข้าใกล้หัวใจมาก่อน แต่ตอนนี้มันกำลังกัดกินหัวใจของเขาจนแทบไม่เหลืออยู่อีก
ชายหนุ่มก้าวยาวๆ ออกมานอกบริษัทมุ่งหน้าตรงไปยังรถคันงามของตัวเอง ก่อนจะขับมันออกไปด้วยความรีบร้อน
ป่านนี้มารดายังไม่โทรมาบอกเลยว่าสามารถห้ามปรามไม่ให้จันทร์หอมกลับไปบ้านได้หรือเปล่า และเขาก็ทนรอให้ถึงตอนเย็นไม่ไหวแล้ว
“ผมไม่ยอมให้คุณหนีผมไปหรอกนะหอม”
คันเร่งถูกเหยียบจนแทบจม เมื่อหัวใจของหนุ่มหล่อเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย
ถนนเส้นเดิมที่เคยใช้ประจำตอนนี้ดูคดเคี้ยวและยาวมากเกินไป
ในขณะที่ธันฐกรณ์กำลังรุ่มร้อนไปทั้งอกนั้น สายตาของเขาก็มองไปเห็นรถคันที่วิ่งสวนทางมา เขาเบิกตากว้างตกใจทันที
“นั่นมัน
