ตอบออกมาแบบนั้นสำหรับคนปากหนักอย่างจีรรัชญ์ก็ถือว่าชัดเจนมากพอแล้ว และเจ้าสัวจิณณะก็ไม่มีเรื่องอะไรที่ข้องใจอีก
“ลูกไปนอนเถอะ”
“ครับ”
จิลลารีบถอยออกมาก่อนที่จีรรัชญ์จะมาเห็นเธอเข้า หญิงสาวหลบมุมรอจนกระทั่งจีรรัชญ์เดินหายเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง เธอก้าวออกมาด้วยสีหน้าหม่นหมอง ได้ยินแบบนั้นราวกับว่าหัวใจของเธอถูกบดขยี้ด้วยเท้าจนแหลกละเอียด ทว่าครู่เดียวสีหน้านั้นก็หายไป เหลือเพียงแววตามาดร้ายเข้ามาแทนที่ ที่เธอยอมไปสิงคโปร์ใช่ว่าเธอจะยอมตัดใจจากพี่จีรเสียเมื่อไร เธอแค่อยากทำตัวเป็นเด็กดีให้พี่จีรเอ็นดูเหมือนเดิม แต่ก็เอาเถอะ ถ้าอยากจะผลักไสกันมากขนาดนี้ เธอขอหย่อนระเบิดเวลาเอาไว้หน่อยก็แล้วกัน
ก๊อก…ก๊อก…ก๊อก…
“เชิญค่ะ”
แสนรักกระโดดลงจากเตียงพร้อมกับวางสมาร์ตโฟนเอาไว้ที่ปลายเตียงหลังใหญ่ เท้าเล็กขยับไปเปิดประตูห้อง คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือจิลลา
“จิลเอาเสื้อผ้ามาให้ค่ะ ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม
