ครืด ครืด ครืด
สายเรียกเข้าทำให้รมิตารีบเช็ดน้ำตาปรับอารมณ์ตัวเองให้เป็นปกติเดินไปนั่งบนฟูกหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับเมื่อหน้าจอแสดงว่าใครโทรเข้ามา
“ว่าไงแป๋ว”
“ทำไมเสียงเป็นแบบนั้น”
“...”
“ร้องไห้อีกแล้วใช่ไหม” แป๋วแหววถอนหายใจยาว ทุกครั้งที่โทรหาจะได้ยินเสียงสั่นที่ผ่านการร้องไห้มาหมาดๆ “ร้องจนน้ำท่วมโลกแล้วมิตา หยุดร้องได้แล้ว”
“ไม่เกี่ยวสักหน่อย”
“ถ้าไม่หยุดร้องงั้นวางล่ะ”
“ดะ…เดี๋ยว!” ปลายสายเงียบแต่ยังคอลลิ้งกันอยู่ “เขาเป็นไงบ้าง”
“นึกว่าจะไม่ถามแล้ว” เพราะเป็นคำถามที่ได้ยินอยู่ทุกวัน
“ช่วงนี้คุณชาไม่ได้มารบเร้าหาที่อยู่ของมิตาแล้ว ส่วนอาการของท่านประธานยังไม่รู้เลย แป๋วว่าเขาคงไม่มาวุ่นวายกับมิตาแล้วล่ะ”
นั่นสินะ คนอย่างเธอจะไปมีความสำคัญขนาดนั้นได้ยังไง
“มิตา! มิตา! ฮัลโหลได้ยินไหม”
“อื้อ”
“ไม่เป็นไรนะ”
“ไม่เป็นไรขอบใจนะแป๋ว”
“อย่าคิดมากนะพักผ่อนเถอะ แป๋วไม่กวนแล้ว”
