“มิตาไปหาคุณยายเธอกันเถอะ”
“ไปทำไมค่ะ”
“เถอะน่าแต่รอฉันตรงนี้แป๊บหนึ่งนะ”
เขาไม่รอให้รมิตาได้ซักถามก็เดินออกไป ไม่นานเขาก็กลับมาใหม่พร้อมกับพานเล็กๆ ที่ถืออยู่ในมือ
“ป่ะไปกัน”
เขาจับมือรมิตาแล้วส่งยิ้มบางๆ ให้แล้วเดินนำเจ้าของบ้านขึ้นไปยังเรือนที่อยู่ด้านบน
คุณยายนั่งอยู่ตรงโซฟาไม้มองหลานสาวกับหนุ่มเมืองกรุงที่ค่อยๆ คลานเข่าเข้ามาหาแล้วนั่งพับเพียบลงที่พื้น
ธรณ์หยิบพานที่มีธูปเทียนแพตรงกลางมีกรวยเล็กที่ทำจากใบตองบนกรวยคล้องด้วยพวงมาลัยแก้ววางลงที่เท้าท่าน ก่อนจะยกมือขึ้นมาพนมที่อก รมิตาถึงจะไม่เข้าใจในการกระทำของชายหนุ่มแต่เธอก็ยกมือพนมที่กลางอกเช่นเดียวกัน
“คุณยายครับคือผมอยากจะขมาคุณยายที่ทำล่วงเกินกับมิตา ผมรักมิตาจริงๆ ครับ ผมสัญญาว่าผมจะดูแลมิตาให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้ ขอคุณยายโปรดยกโทษให้ผมด้วยครับ”
พูดจบเขาก็ก้มกราบที่เท้าของคุณยาย
ส่วนรมิตาได้แต่หันไปมองเขาอ
