“ง่ะ! คันๆ ปังคุง เภเพลินคัน” หมามุ่ยบนต้นไม้ร่วงลงมาโดนแขนตัวเอง เพลินผงะ ปัดให้พ้นตัว แต่ก็ไม่อาจรอด ไฟท์เตอร์วางน้องลงด้วยกลัวว่าจะดิ้นจนตกลงไปกองกับพื้น จะเจ็บตัวไปอีก
“อย่าเกา เดี๋ยวแขนถลอก เอาผมมา” เสียงดุๆ ของไฟท์เตอร์ทำคนน้องหน้ามุ่ยปากยู่ยื่น จึงโดนพี่บีบปากไปทีด้วยมันเขี้ยวความดื้อ ก่อนจะเอาผมยาวสลวยของเจ้าตัวมาจัดการขนของฝักหมามุ่ย ค่อยๆ ใช้เส้นผมเกลี่ยไล่จนขนหมามุ่ยหลุด
“ขนมึงแป๊ขนกู” ความโมโหที่ถูกหมามุ่ยเล่นงานจนคันคะเยอ เปลี่ยนเป็นสะใจที่ขนหมามุ่ยพ่ายแพ้ขน (ผม) ของตัวเอง
“แบบนี้เขาเรียกกรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมคืนสนอง ก่อกรรมดี ได้ผลที่ดี ก่อกรรมชั่ว ได้ผลที่ชั่ว แกล้งโยนหมามุ่ยใส่เขา ก็เลยโดนหม่ามุ่ยเองด้วย บอกว่าอย่าเกา” ไฟท์เตอร์ตีเพียะที่หลังมือคนน้องเบาๆ ให้หยุดเกา แล้วจับรวบข้อมือเล็กไว้ด้วยมือข้างเดียว ฝ่ามือหนาลูบไปมาบริเวณรอยแดงที่คันให้
“ก็มันคันนี่ ลูบแรงๆ อี
