“ตรงนี้ของเพลินต่างหากที่กินตุ่นไร้ขน กินมันทั้งตัวเลยด้วย” ไฟท์เตอร์ใช้นิ้วโป้งกดคลึงปุ่มกระสัน พลางขยับโยกอย่างช้าๆ อย่างต้องการให้คนน้องค่อยๆ ทำความรู้จัก ค่อยๆ คุ้นเคย
“อื้อ...ไม่กิน เอาตุ่นไร้ขนออกไป มันทำเภเพลินเจ็บ ปังคุงใจร้ายกับเภเพลินได้ไง เภเพลินโกรธแล้วนะ” เพลินสะบัดใบหน้าเมื่อความเสียวซ่านเล่นงาน ในขณะที่โพรงเนื้อนุ่มยังคงเจ็บหน่วง ไม่คิดเลยว่าเจ้าตุ่นไร้ขนที่เคยโตด้วยมือเธอ ดูไร้พิษสงในวันนั้นจะร้ายกาจสร้างความเจ็บปวด จนร่างกายเหมือนจะปริออกเป็นเสี่ยงๆ เช่นนี้
“พี่รู้” ไฟท์เตอร์รู้ทุกอารมณ์และความรู้สึกของเพลินในเวลานี้ เขาจับใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาให้หันมารองรับจูบดูดดื่ม
เมื่อเห็นเพลินหวิวไหว ไฟท์เตอร์จึงเริ่มขยับเขยื้อนเชื่องช้า วนเบาๆ อยู่ภายในแต่หนักหน่วง และรุนแรงขึ้นตามอารมณ์ที่ลุกโชนของเขา
“อื้อ!..อึก...จุก...มันลึกไป...เภเพลินเจ็บ...อ๊า” ใบหน้าจิ้มลิ้มของเพลินเ
