ไม่นานนัก เสียงรถยนต์หรูแล่นเข้ามาจอดในรั้วบ้านใหญ่
พ่อของภีมร์กลับมาถึงพอดี ตามติดด้วยรถของแม่พลับเพา
คนขับรถรีบก้าวลงมาเปิดประตูให้ ภัควัฒน์ก้าวลงจากรถ อีกฝั่งเป็นหนูเล็กที่ตามติดไม่ห่าง เธอทำสีหน้าเย้ยหยัน ดร.วรรณิภาเต็มที่
ภัควัฒน์เอ่ยถามภรรยา เสียงทุ้มอบอุ่น
“อ้าว...คุณเพิ่งกลับเหมือนกันเหรอ?
ดร.วรรณิภาตอบกลับพร้อมยิ้มบางๆ แต่สายตายังเหลือบไปยังหนูเล็ก ที่ยืนอยู่ด้านหลังสามี สีหน้าของหญิงสาวตอนนั้นเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน แต่ ดร. วรรณิภา ไม่ได้ใส่ใจแต่อย่างใด
“พอดีเคลียร์เอกสารรับน้องของมหาวิทยาลัยน่ะค่ะ เลยกลับช้า”
สิ้นคำตอบ ดร.วรรณิภาก้าวเข้าไปเกาะแขนสามีอย่างแนบแน่น ราวกับตั้งใจย้ำสิทธิ์ของตนต่อหน้าทุกคน
หนูเล็กเห็นภาพนั้นเต็มสองตา ความหงุดหงิดตีขึ้นมาจนใจสั่น เธอกำมือแน่นจนข้อขาว กระทืบเท้าเบาๆ ระบายอารมณ์ ความรู้สึกที่ถูกทิ่มแทงด้วยภาพตรงหน้า ทำให้ดวงตาคู่นั้นวาวโรจน์
แต่
