พลับเพาทำปากยู่ มองตามร่างสูงที่เดินหายเข้าไปในร้าน ใจยังเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองปนสับสน
ด้านในร้าน…
พนักงานสาวสองคนที่กำลังจัดของ หันขวับทันทีที่เห็นเขาเดินเข้ามา ใบหน้าหล่อเหลาของภีมร์ในชุดนักศึกษาช็อบแดง สะกดสายตาทั้งร้าน เธอแทบถือบาร์โค้ดสแกนผิด
“พี่ภีมร์ภัทรคะ~” เสียงหวานเอ่ยเรียกเบาๆ แต่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“พี่หล่อจัง… ทำไมถึงกินมาม่าล่ะคะ หนูเลี้ยงข้าวพี่ก็ได้นะ”
ภีมร์เหลือบตาหันไปมอง หรี่ตาลงเล็กน้อย ริมฝีปากโค้งยิ้มบางอย่างเจ้าเล่ห์
“น้อง…รู้จักชื่อพี่ได้ไงคับ?”
พนักงานยกมือแตะป้ายชื่อที่ห้อยคอเขา ตาพนักงานเป็นประกาย
“ก็ป้ายชื่อที่คอพี่ ไงคะ”
พนักงานสาวเอ่ยเสียงอ่อยเต็มที่
"พี่ภีมร์ภัทรให้หนูเลี้ยงข้าวได้ไมคะ แบบนี้หนูเลี้ยงตลอดชีวิตเลยก็ได้ค่ะ"
ฝั่งพลับเพาเลื่อนกระจกลงได้ยินทุกคำ เธอเบ้ปากมองบนทันที "พี่ภีมร์ค่ะ ยี่ขนลุก!
“น้อง…เก็บเงินไว้เลี้ยงคุณพ่อคุณแม่น้องเถอะ
