“พี่เมจัง พี่เมจังของเรียว” เมื่อมาถึงห้องอาหาร เรียววิ่งเข้ามาโอบกอดตังเมด้วยความดีใจ เด็กชายรอพี่สาวของตนมาตั้งแต่เช้าตรู่ กว่าจะได้เจอก็เป็นเวลาบ่ายเข้าไปแล้ว
“โอ๊ย!” ตังเมออกอาการเซเล็กน้อยด้วยความเจ็บร้าวที่กึ่งกลางกายสาว ดีที่ว่าท่อนแขนแข็งแรงโอบเอวคอดของเธอเอาไว้จึงไม่ล้มลงไป
“พี่เมจังเจ็บเหรอครับ เจ็บตรงไหนครับ เรียวจะได้เป่าเพี้ยงให้” ใบหน้าสวยแดงระเรื่อเพราะคำพูดเป็นห่วงเป็นใยของเด็กชายตรงหน้า หากเป็นในเวลาปกติเธอคงไม่รู้สึกเก้อเขิน อีกทั้งส่วนที่สร้างความเจ็บปวดก็ไม่สามารถบอกได้
“พี่เป่าเพี้ยงเมจังได้คนเดียว”
“เอาพี่เมจังไปนอนด้วย ไม่ยอมให้เรียวนอนด้วย โกรธอยู่ ไม่ต้องพูดเลย” เรียวกอดอกหน้าเง้า เคืองโกรธไฟอย่างเป็นจริงเป็นจัง
“แมนๆ เขาไม่งอนกันหรอก” ไฟว่า
“ไม่งอนก็ได้ ฟ้องพี่เมจังก่อน พี่เมจัง พี่ดิน พี่น้ำ พี่ลม พี่เธียร พี่ธีร์ ใจร้าย ใจร้ายที่สุด ใจร้ายทุกคนเลย” เรียวชี
