“พี่เมจังกินกุ้งครับ” เรียวตักกุ้งตัวโตในผัดหน่อไม้ฝรั่งใส่จานข้าวของตังเมอย่างเอาใจ ขณะร่วมรับประทานอาหารมื้อค่ำ โดยผู้ร่วมโต๊ะคือภู เอริน ภีม ยี่หวา ไฟ ตังเม และตัวเรียวเอง วันนี้รับประทานอาหารช้ากว่าทุกวัน ด้วยรอคอยตังเม ทุกคนอยากให้เธอได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ จึงไม่อยากปลุกให้ตื่นขึ้นมา ผิดเวลาไปเพียงไม่กี่นาทีก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร
“ตัวเองใช้สมองเยอะกินปลาดีกว่า” ไฟเขี่ยกุ้งของเรียวไปข้างจาน แล้วตักฉู่ฉี่ปลาดอลลี่วางแทนที่
“ทำไมพี่ไฟทำงี้อ่ะ นิสัยไม่ดี ถ้าเรียวทำมั่งรู้สึกไง เนี่ยๆ รู้สึกไง” เรียวบ่นกระปอดกระแปด แล้วเขี่ยชิ้นปลาดอลลี่ในจานข้าวของตังเมไปไว้ข้างจานอย่างที่ไฟทำ แล้วตักกุ้งอีกตัววางแทนที่
“ก็รู้สึกอยากขยุ้มหัวเด็กไง” ไฟยื่นมือผ่านหน้าตังเมไปขยุ้มหัวเรียวอย่างที่พูด
“คิดว่าเรียวจะยอมเหรอ เรียวก็ขยุ้มหัวผู้ใหญ่นิสัยไม่ดีได้” เรียวไม่ยอมโดนแกล้งฝ่ายเดียว ยื่นมือผ่านหน้าตังเมไ
