“หลงพ่อหลงแม่หรือไงหะ” ไฟออกมาจากห้องน้ำก็พบเด็กชายวัยสิบขวบนอนคว่ำหน้าอ่านหนังสือการ์ตูนบนเตียงของเขา ขาทั้งสองข้างแกว่งขึ้นแกว่งลงอย่างสบายใจ แล้วยังใส่ชุดนอนของเขาอีกต่างหาก ส่วนตังเมกำลังอ่านหนังสือเกี่ยวกับแพทย์ที่โต๊ะเขียนหนังสือ
“คืนนี้เรียวจะนอนกับเจ้าพ่อ เจ้าแม่ เป็นเจ้าลูกนอนได้” เด็กชายพลิกตัวลุกขึ้นมานั่ง เอาหนังสือไปวางบนโต๊ะข้างหัวเตียง แล้วแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่ม
“ไปนอนที่ห้องรับแขกหรือไม่ก็สตูดิโอเลย จะมานอนเบียดให้อึดอัดทำไม”
“พี่ไฟก็ไปนอนเองดิ พี่เมจังให้เรียวนอนด้วยแล้ว”
“ตัวเอง…”
“จะนอนด้วยกันสามคน หรือตัวเองจะไปนอนที่สตูดิโอคนเดียว”
“ตัวเอง…”
“อ่ะหมอน” เรียววิ่งเอาหมอนมาให้ไฟ
“เอามาทำไม ไม่ไปนอนหรอก” ไฟคว้าหมอนมาแล้วโยนกลับไปที่เตียง หากจะไปนอนที่สตูดิโอจริงๆ หมอนก็ไม่จำเป็น เพราะที่นั่นมีพร้อมทุกอย่างอยู่แล้ว แต่เด็กชายตรงหน้ากำลังยียวนกวนประสาทเขาอยู่ต่างหาก
