“เป็นหมอไม่สบายได้ด้วยแฮะ” นัจมีย์เปิดประตูบ้านต้นไม้เข้ามา เสียงถ้วยกับแก้วน้ำตอนที่วางมันลงบนโต๊ะตัวเตี้ยข้างที่นอนที่ปูบนพื้นไม้กระดานทำให้คนป่วยลืมตาขึ้น
“หมอนะไม่ใช่ยอดมนุษย์ถึงจะไม่ป่วย ไม่เจ็บ ไม่ตาย” ไทเกอร์บอกทั้งที่เสียงแหบแห้งพร้อมขยับกายเอนหลังพิงฝาบ้าน รู้สึกศีรษะหนักอึ้ง เหลือบมองนัจมีย์อย่างนึกรำคาญ
“มองเหมือนรำคาญกัน งั้นไม่ต้องกินหรอก ปล่อยนอนซมอยู่อย่างนี้แหละ” นัจมีย์ตั้งท่าจะยกถาดอาหารออกไป แต่ก็ถูกมือใหญ่คว้าข้อมือเล็กไว้เสียก่อน
“ไม่ได้รำคาญ ป่วยอยู่ อยากได้กำลังใจไม่ใช่คำประชดประชัน”
“ทีแบบนี้อยากได้กำลังใจ ทีฉันป่วยดุเอาๆ”
“ก็คุณดื้อ”
“แค่ฉันอยากกลับหมู่บ้าน ฉันดื้อ” ใบหน้าสวยงอง้ำขึ้นมาในพลัน
“แผลคุณยังไม่หายดี ผมก็อยากให้แผลคุณหายก่อน การเดินทางมาที่หมู่บ้านมันลำบาก ผมก็กลัวว่าจะกระเทือนแผลคุณ ถ้าเกิดคุณเป็นอะไรระหว่างทางจะทำยังไง กว่าจะถึงโรงพยาบาลไม่ตายก
