หลังจากที่ชายหนุ่มหยุดชะงัก มณีญาก็แทบจะร้องไห้ด้วยความทรมาน ร่างบางโผตามไปกอดรัดร่างที่อยู่เหนือตัวเอง และบดเบียดสัดส่วนยั่วยุอารมณ์เข้าหาลำกายแกร่งอย่างคนครองสติไม่อยู่ นัยน์ตาหยาดเยิ้มจ้องหน้าสามีเหมือนเฝ้ารอคอย ทำให้เขาเกิดความฮึกเหิมขึ้นเป็นเท่าทวี การปลุกเร้าช่ำชองทำให้เธอลืมความบาดหมางหมดสิ้น อารมณ์เตลิดจนกู่ไม่กลับ
“ว่าไงที่รัก ไม่ไหวอะไร อยากให้ฉันทำอะไรให้ ไหนบอกมาซิ” ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม ทำเหมือนเกลั่นแกล้งให้เธอแดดิ้น เลิกคิ้วเข้มถามไถ่ด้วยสีหน้าใสซื่อ
“อื้อ…” มือน้อยระดมทุบที่บ่ากว้างเต็มแรง ก่อนจะยกสะโพกผายส่ายเสียดลำกายร้อนรุ่ม เหมือนจะบอกใบ้ให้เขารู้ ว่าสิ่งที่ตนปรารถนาในตอนนี้คืออะไร
“ชะ…ช่วยฉันที ฉันไม่ไหวแล้ว” มณีญาอยากจะกัดลิ้นตัวเองนัก ในที่สุดเธอก็ต้องกลั้นใจเอ่ยขอในสิ่งที่น่าอายกับเขา จะให้ทำยังไงได้ ในเมื่อตอนนี้เธอไม่มีสติมากพอที่จะยับยั้งไฟสวาทที่กำลังลุกโชนแผด
