สุดท้ายฉันก็ยอมให้กับความขี้ตื้อของพี่ฟิวส์ แต่ก็ใช่ว่าจะให้อภัยแล้วหายโกรธทั้งหมด ที่ยอมให้มาส่งเพราะมันดึกแล้วจริง ๆ ตอนแรกคิดไว้ว่าถ้ากลับดึกจะนอนหอยัยจิน พกเสื้อผ้ามาเป็นกระเป๋าแต่สถานการณ์มันบังคับ
“มือถือพังเหรอ”
“…อืม” ฉันตอบสั้น ๆ
เบือนหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างเพราะยังไม่อยากคุยกับพี่ฟิวส์ให้มาก เดี๋ยวเขาจะคิดว่าฉันมันหายโกรธเร็ว อยากรู้นักว่าจะทำดีได้แค่ไหน คนมันเคยมองเราไม่ดีอยู่แล้ว จะมองว่าดีคงยาก
“ถึงว่าส่งอะไรไปก็ไม่อ่าน” เขาบ่นกับตัวเองแต่ก็คงอยากให้ได้ยิน
“ก็มันพังจะอ่านยังไง”
“แล้วนี่ เราจะคุยกันยังไง” พี่ฟิวส์ถามพร้อมกับหันมามองหน้าตอนที่ฉันเองก็หันไปมองเขาพอดี สายตาของเราจึงประสานกันแต่เป็นฉันที่หันหนีกลับมา
ถนนก็รถติดจัง ทุกทีไม่เห็นรถจะเยอะขนาดนี้เลย
“คุยทำไมคะ ต่างคนต่างอยู่ ไม่มีโทรศัพท์ค้างก็อยู่ได้นะ” ฉันพูดเหมือนไม่ใส่ใจ
ไม่ใช้โทรศัพท์มาเกือบเดือนแ
