“ขอบคุณมากนะรตี” วัฒนศินบอกหลังจากขับรถมาส่งหญิงสาวที่คอนโดหรูแห่งหนึ่งที่เขาจำได้ดี
เพราะมารตรีเคยพักอยู่ที่นี่สมัยที่พวกเขายังคบกับอยู่ เขาอาสามาส่งมารตรีเมื่อนั่งคุยกันนานพอสมควร ข้อมูลของท่านเจ้าสัวที่มารตรีรู้ก็มีเพียงเท่านั้น นอกนั้นเป็นเรื่องการใช้ชีวิตหลังจากที่เลิกรากันไป ทนายหนุ่มจึงอาสามาส่งอดีตหวานใจเพราะดึกมากแล้ว มารตีเองไม่ได้ขับรถมาเขากลัวจะเกิดอันตรายจึงคะยั้นคะยอมาส่งเธอให้ได้
“อือ ขอบใจนะ” มารตีเอ่ยลาพร้อมกับถอดสายเบลล์ออกเตรียมที่จะลงไปรถไปหากไม่มีเสียงเรียกขึ้นมาเสียก่อน
“รตี” มารตรีหันไปมองคนขับที่จ้องหน้าเธออยู่ก่อนแล้ว
“เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหม” วัฒนศินไม่กล้าขอมากไปกว่านี้เพราะเขาเป็นคนผิดต่อเธอก่อน แต่ความรู้สึกดีๆตลอดเวลาที่เป็นแฟนกันไม่เคยจางหาย
“อือได้ซิ กลัวแต่เมียเด็กของนายจะไม่พอใจเอา”
“โธ่รตี ก็บอกแล้วไงว่ากับเด็กคนนั้นไม่มีอะไรจริงๆ” วัฒนศินโอดคร
