“ฉันกลับก่อนนะ แกอยู่ได้ใช่มั้ย”
“อื้ม..” วีด้าเผยยิ้มบาง นั่งเอนตัวพิงโซฟาท่าสบาย
“โอเค...ฉันไปนะ” อิ๋วหยิบกระเป๋าสะพาย ก้าวเดินออกจากห้องไปในช่วงค่ำของวัน ทว่า เวลาผ่านไปไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ เสียงกดรหัสปลดล็อคประตูหน้าห้องดังขึ้น
แกร๊ก!
“แกลืมอะไร?” วีด้าเอ่ยถามทั้งทียังเงยหน้ามองเพดานห้อง เธอคิดว่าเพื่อนสนิทลืมของไว้ จึงกลับมาเอา
“ด้า...”
เจ้าของชื่อหันควับคอแทบหัก เมื่อรู้ว่าคนมาใหม่ไม่ใช่เพื่อน แต่กลับเป็นคนที่ทำให้เธอร้องไห้เสียใจอย่างหนัก
“พี่ธาม มาทำไม...ออกไปเลยนะ” วีด้าเอ่ยเสียงเขียว เบนหน้าหนีไปอีกทาง
“อย่าเพิ่งไล่กันสิครับ ฟังพี่อธิบายก่อน”
“...”
“เรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่ด้าคิด...พี่กับผู้หญิงคนนั้นเราไม่ได้มีอะไรกัน แล้วก็ไม่มีวันนั้นแน่นอน” ธามไทพูดบอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น สายตามองจ้องหญิงสาวอย่างเว้าวอน
“...”
“พี่ถูกวางยา แต่คนของอาเพทายเข้าไปช่วยไว้ทัน เลยพาส่
