(มาร์ติน)
ปึง! กริ้ก!
“แอบเป็นผีบ้านผีเรือนเลยนะไอ้วาฬ”
เสียงทุ้มเอ่ยพูดอย่างราบเรียบระหว่างที่ก้าวเท้าเดินห่างออกจากห้องนอนที่ตัวเองพึ่งออกมา หันมองไปยังมุมห้องที่เห็นเงาของใครบางคนยืนแอบอยู่ คนถูกทักทายค่อย ๆ เดินออกมาด้วยใบหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์อย่างรู้ทัน มันรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องเห็นเงาที่สะท้อนกับพื้น
ก็ตั้งใจให้เห็นทันทีเมื่อออกจากห้องไง...
“โป๊ยเซียนบอกสายชาร์จแบตมันมีทุกห้อง แต่มึงก็เจาะจงแค่ห้องนี้เท่านั้นนะ” วาฬพูดพร้อมรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า ทำให้เห็นลักยิ้มที่แก้มได้อย่างชัดเจน
“....” มาร์ตินสบตากับเพื่อนโดยไม่พูดอะไร ไม่ต้องพูดมากไปกว่านี้ก็น่าจะรู้
“เข้าไปกล่อมนอนเหรอ”
“ก็แค่ไปดู เหมือนทำหน้าที่แทนไอ้เต๋า”
“ถ้าบอกว่าหน้าที่แทนไอ้เต๋าคือพี่ชายนะ ส่วนมึงไม่น่าจะใช่”
“....” เขาไม่ตอบโต้อะไรวาฬ ปรับสีหน้าและแววตาเป็นปกติอย่างทุกครั้งไม่พูดอะไรต่อให้มากความ
“กูไม่อะไรหรอกแต
