“เดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่เป็นอะไร สบายมากเดินตรง ~”
“เดิน” เมื่อเห็นว่าฉันเริ่มดื้อเขียนฝันก็เริ่มดุ สุดท้ายก็ต้องยอมให้เพื่อนพาไปนอนยังห้องที่โป๊ยเซียนให้แม่บ้านมาจัดเตรียมเอาไว้ให้เราทุกคนคนละห้องแล้ว
“เก๋าห้องแรกเลยนะ เดินเข้าไปขวามือประตูแรก ของใช้กับชุดนอนเตรียมไว้ให้ในนั้นแล้ว!” โป๊ยเซียนตะโกนตามหลัง ทำให้ฉันหยุดเดินก่อนหมุนตัวไปหาเพื่อน ยกมือขึ้นพนมไว้กลางอก ไขว้เท้าไปข้างหลังย่อตัวลงถอดสายบัวพร้อมกล่าวขอบคุณไป 1 ที
“ขอบคุณค่ะเพื่อน ~” จากนั้นก็ถูกเขียนฝันลากไปส่งห้อง มีแค่ฉันที่มานอนก่อนอาจจะเพราะสะสมมาหลายคืนแล้วอาการนอนไม่หลับ มั่นใจได้เลยว่าถ้าล้มหัวลงนอนต้องหลับสนิทแน่นอน
“แล้วเป็นอะไรทำไมนอนไม่หลับเก๋า” ระหว่างทางเดินเข้าบ้านเขียนฝันก็ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“ไม่รู้ดิ อา...เขียน” ดวงตาเยิ้มปรือมองใบหน้าเพื่อนที่กำลังประคองตัวเองอยู่
“ว่า” เสียงหวานของเพื่อนขานรับเมื่อเราเดินเข
