เช้าวันต่อมา เวลา 09.00 น.
“มาร์ตินกำลังทำให้เราไปเรียนไม่ทันนะ! เอาชุดเรามาเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
เสียงโวยวายดังลั่นออกมาจากห้องแต่งตัวกับความวุ่นวายของคน 2 คนที่อยู่ในนั้นด้วยกันมาจะ 10 นาที ฉันยังอยู่ในสภาพที่มีเพียงผ้าขนหนูคลุมร่างเปลือยเท่านั้น พยายามจะใส่เสื้อผ้าคนก่อกวนก็ไม่ยอมให้ใส่ หยิบหนีจนตอนนี้เราต้องมาวิ่งไล่กันอยู่ภายในห้อง
“ยกคลาส” มาร์ตินชูชุดนักศึกษาในมือขึ้นเหนือหัว แล้วมืออีกข้างยกกอดเอวดึงตัวฉันให้เข้ามาชิดกับตัวเอง
“ยกคลาสอะไรล่ะ เราไม่ใช่อาจารย์สักหน่อยจะมีสิทธิ์ทำแบบนั้นได้ที่ไหน!”
“ทีอาจารย์ยังยกได้เลย เราก็ยกบ้างเอาคืนไงแต่ยกแค่เก๋าคนเดียว”
“ใครเขาทำกัน มาร์ตินอย่าดื้อ!” ที่หนึ่งของเขาดื้อและเอาแต่ใจเลย
“เราไม่ได้ดื้อ เราอยากอยู่กับเก๋า”
“แต่เรามีเรียน มาร์ตินก็ไปหาเราที่บ้านเย็นนี้สิ”
“อยากอยู่ด้วยตลอดเวลา ไม่ใช่แค่บางช่วงเวลา” คนเอาแต่ใจก็ยังคงพูดเอาแต
