“เจ็บจัง”
เสียงเล็กพึมพำเบา ๆ ยกมือขึ้นกุมหัวทั้งที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของโป๊ยเซียน ตอนนี้ฉันนั่งทับเพื่อนลงไปเต็มตัวเลย เจ็บจริง ๆ นะเนี่ย ในชีวิตพึ่งเคยโดนลูกบอลอัดหัวครั้งแรกเลย
“บอกว่าพักแป๊บพวกมึงไม่มีหูเหรอวะ!” เสียงของเต๋าเต้ยตะโกนด่าอย่างหัวเสีย ตอนนี้เกิดความวุ่นวายขึ้น ณ จุดที่พวกเราอยู่
“ก็นี่มันเวลาซ้อม ไม่ใช่เวลาสนใจผู้หญิง...แยกแยะ” อีกฝ่ายตอบโต้กลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้บ่งบอกถึงความรู้สึกผิดแม้แต่นิดเดียว
“พูดเหมือนตั้งใจเตะมา” และครั้งนี้เป็นมาร์ตินที่พูดขึ้นบ้าง เขาลุกขึ้นจากฉันเดินกลับไปหาผู้ชายที่คาดว่าจะเป็นคนเตะบอลมา
“กูไม่ได้ตั้งใจ ตีนมันไปเอง”
“ใช้สมองหน่อยเวลาเตะหรือสมองมันลงมาที่ตีนหมด” มาร์ตินจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาเรียบเฉย แต่ก็รับรู้ได้ถึงความน่ากลัวไม่น้อย
ตั้งแต่ที่รู้จักกันมาฉันมั่นใจได้เลยว่าไม่เคยเห็นมาร์ตินในอารมณ์นี้...
“เตะบอลให้มหา’ ลัย ไม่ได้เต
