“ดะ เดี๋ยว...อื้อ!”
สองมือยกขึ้นดันอกกว้างเอาไว้แล้วพยายามส่งเสียงทักท้วง แต่เพียงแค่ขยับปากก็ถูกริมฝีปากร้อนประกบจูบเข้ามาอีก มาร์ตินยกมือขึ้นสอดเข้าใต้ท้ายทอยออกแรงรั้งไม่ให้ขยับหลุดไปจากจูบของเขาได้ มืออีกข้างเริ่มซุกซนไม่อยู่นิ่งจนฉันต้องใช้วิธีขั้นเด็ดขาดกันมาร์ติน
“เจ็บนะ” เสียงทุ้มนุ่มพูดออกมาหลังถอนจูบออก เพราะถูกมือเล็กหยิกเข้าที่ต้นแขนเต็มแรง ฝังเล็บยาวลงบนผิวอย่างไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะเจ็บมากน้อยแค่ไหน
“เป็นคนป่วยที่ไม่เหมือนป่วยเลย แล้วไหนบอกว่าเจ็บหน้า” ดวงตากลมจ้องเขม็งใบหน้าของอีกฝ่าย มองรอยช้ำมุมปากที่ดูไม่น่าทำให้เขาเจ็บจนขนาดว่าไม่ไปเรียนได้
“เจ็บ เจ็บมากเลยแล้วไม่สบายจริง ๆ เนี่ยตัวร้อนมาก” มาร์ตินจับมือฉันให้แบออกยกข้างสัมผัสข้างแก้มตัวเอง พร้อมเอียงหน้าซบลงมาส่งสายตาอ้อนใส่ การแสดงออกช่างแตกต่างกับก่อนหน้านี้เหลือเกินนะ
“ไม่เห็นร้อน” อุณหภูมิร่างกายปกติสุด ๆ
“ในห้อ
