“พะ พอแล้ว...” เสียงหวานทักท้วงขึ้นเมื่อเขาเลื่อนใบหน้าลงข้างต้นคอ มาร์ตินหยุดนิ่งเมื่อฉันห้ามรับรู้ถึงเสียงถอนหายใจหนัก ๆ ลมร้อนที่ตกกระทบผิวกาย ทำริมฝีปากบางเผลอยิ้มให้กับคนที่กำลังหงุดหงิดเพราะถูกขัด
“อย่าหลบ อย่าเมินอีก” เป็นการเตือนครั้งที่สองจากมาร์ติน เขาเงยหน้าขึ้นมาจ้องตาเป็นการย้ำเตือนยิ่งเข้าไปอีก
“ถ้าเราทำอีกล่ะ” ถามหยั่งเชิงไปก่อนนะ
“จะทำต่อหน้าทุกคน ไม่ได้สนใจใครทั้งนั้น อดทนมานานพอแล้ว” ฉันรับรู้ได้เลยว่ามาร์ตินทำจริงแน่นอน ที่บ้านโป๊ยเซียนนั่นคือการเตือนที่ชัดเจนที่สุด
“รู้แล้ว อย่าให้ใครรู้เด็ดขาด”
“อือ มีแค่เราที่รู้ครับ” พูดจบมาร์ตินก็ยื่นหน้าเข้ามาขโมยหอมแก้มแล้วผละออก กดปลดล็อกประตูปล่อยให้ฉันเป็นอิสระในที่สุด
ร่างบางก้าวเท้าลงจากรถพร้อมปิดประตูลง ยืนมองรถของมาร์ตินที่เคลื่อนตัวออกไปจนลับสายตาแล้วจึงพาตัวเองเข้าบ้าน ในจังหวะที่หมุนตัวหันกลับไปทางบ้านเดินผ่านรั้
