วาโยเหลือบตามองเธอแวบหนึ่ง แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง แต่ริมฝีปากกลับไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใด ยังคงยอมรับคำด่าของเธอเงียบๆ
“พี่รู้ตัวไหมว่าที่พี่ทำ มันเห็นแก่ตัวแค่ไหน!?” เธอตะโกนทั้งน้ำตา “พี่เอาความลับของปรางมาเป็นเครื่องมือต่อรอง...พี่เคยคิดถึงใจปรางบ้างไหม!?”
วาโยยังคงกำพวงมาลัยแน่นขึ้นเล็กน้อย เส้นเลือดบนหลังมือปูดชัด แต่เสียงของเขายังสงบเหมือนเดิม “จะบ่นอะไรก็เชิญเต็มที่เลย พี่แค่กลัวว่าปรางจะเป็นอันตรายแค่นั้นแหละที่พี่คิด”
คำพูดสั้นๆ นั้นทำให้เฌอปรางชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนรีบเบือนหน้าหนีอีกครั้ง น้ำตาเอ่อคลอโดยไม่รู้ตัว
“พี่มัน...ขี้โกง” เธอกระซิบเสียงสั่น “พี่ไม่รักษาคำพูดเลยสักอย่าง” เมื่อไม่สามารถตำหนิเขาต่อได้ เธอก็เลือกที่จะตัดพ้อแบบนี้ ส่วนคนที่ฟังก็ปล่อยให้เธอพูดในสิ่งที่เธออยากพูด ถ้ามันทำให้เธอสบายใจก็เชิญเธอพูดออกมาได้เลย
วาโยหันไปมองเธอเต็มตาในช่วงที่รถติดไฟ
