เช้าวันเสาร์ แสงแดดอุ่นส่องลอดผ้าม่านเข้ามาในห้องนอน เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังมาจากปลายเตียง
“พ่อขา แม่ขา ตื่นได้แล้วค่าา”
เสียงเล็กใสๆ ของไพลินเรียกพร้อมมือเล็กๆ ที่เขย่าผ้าห่มไม่หยุด
วาโยที่ยังซบอยู่บนหมอนครางเบาๆ “อื้อ…ใครกันนะที่ปลุกพ่อแต่เช้า…”
เฌอปรางหัวเราะเบาๆ พลางหันไปลูบหัวลูก “ลูกสาวของเราน่ะสิคะ วันนี้เขาบอกว่าจะพาเราไปเที่ยวเอง จำได้ไหม?”
วาโยยกตัวขึ้นนั่ง ผมยุ่งเล็กน้อยจากการนอน เขายิ้มกว้างก่อนจะอุ้มไพลินขึ้นมานั่งบนตัก “โอ้ เจ้าหญิงตัวน้อยของพ่อ วันนี้ลูกจะพาพ่อกับแม่ไปเที่ยวเหรอครับ?”
“ค่ะ! วันนี้ไพลินอยากไปทะเล” เด็กน้อยพูดด้วยดวงตาเป็นประกาย “พ่อกับแม่สัญญาแล้วนะว่าจะไปกันทั้งวัน!”
“แน่นอนครับลูก” วาโยตอบพร้อมหอมแก้มลูกหนึ่งฟอดใหญ่ “พ่อสัญญาเลย”
เสียงคลื่นซัดเบาๆ ลมทะเลพัดโชย กลิ่นเค็มของน้ำทะเลปะปนกับกลิ่นครีมกันแดด เฌอปรางสวมหมวกใบกว้าง นั่งปูผ้ารองนั่ง ขณะที่ไพลิน
