เพลินตาได้ยินทุกประโยคที่เขาพูด มันเจ็บแต่แปลกที่ไม่มีน้ำตาสักหยด ใบหน้าของเธอยังคงนิ่งเรียบ สายตาว่างเปล่าไร้ประกาย ความรู้สึกเหมือนถูกห่อหุ้มด้วยเกราะชั้นหนาที่ทำให้ชินชาไปหมดแล้ว ไม่มีแรงสะอื้น ไม่มีเสียงร้องไห้ มันเหมือนกับหัวใจถูกบีบรัดจนแทบจะหยุดเต้น
ที่เขาพูดมันจริงทุกอย่าง ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีอะไรเหมาะสมกับเขาเลยแม้แต่น้อย เพลินตาเป็นแค่ลูกสาวชาวสวน ผิวคล้ำจากแสงแดด ตรงกันข้ามกับเขาที่เกิดมาบนกองเงินกองทอง ลูกมหาเศรษฐีผู้มั่งคั่ง มีธุรกิจพันล้านที่ทอดยาวไม่สิ้นสุด ผู้หญิงที่เหมาะสมกับคนฐานะอย่างเขาคงจะต้องเป็นคนที่อยู่ในฐานะเดียวกัน มีทั้งความสวย ร่ำรวย และมีหน้ามีตาทางสังคม
เพลินตาได้แต่ยิ้มให้กับตัวเอง ริมฝีปากบางยกขึ้นอย่างฝืนยิ้ม น้ำตาที่ควรจะไหลกลับไม่ไหล มันเหมือนหัวใจถูกสะกดขังเอาไว้ในความเจ็บปวดที่ไม่มีวันปลดปล่อย เธอยิ้มทั้งน้ำตา รอยยิ้มที่เหมือนจะบอกไม่ถูกว่าควรจะรู้สึก
