“พี่มาร์ติน...”
“พี่จะค่อยๆ ทำ ถ้าเจ็บบอกพี่”
เสียงทุ้มอ่อนโยน สายตาที่พร้อมจะปกป้องทำให้เอวารินทร์พยักหน้าอย่างว่าง่าย แต่ก็หลุบสายตาไปทางอื่น หล่อนไม่กล้ามอง แต่รับรู้ได้ทุกขั้นตอนว่ามีสิ่งใดเกิดขึ้นบ้าง
“อุ๊ย!”
แค่เขาพาสิ่งนั้นมาดุนดันที่ช่องทางเปิดอ้าหล่อนก็สะดุ้ง ร่องสาวหนีบเข้าหากันจนรับรู้ได้ จากนั้นเขาก็ถูไถส่วนหัวกับหยาดน้ำฉ่ำเยิ้มที่หล่อนไม่รู้ตัวเลยว่าทำไมหล่อนช่างมีสิ่งนี้มากมายนัก รู้แต่ว่าทุกจังหวะการถูไถเริ่มทำให้หล่อนหายใจไม่ทั่วท้อง
“อะ! พี่มาร์ติน... อื้อ...”
สิ่งที่ถูไถจากค่อยๆ ก็เริ่มเร็ว แรง และเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แต่มันไม่ใช่แค่นี้ หล่อนต้องการมากกว่านี้ ต้องการในสิ่งที่ไม่รู้ว่าคืออะไร แต่ความรุ่มร้อนจากภายในก็ร่ำร้องอยากให้เขาเข้ามา
“อ้า... อื้อ... พี่...”
เอวารินทร์ไม่รู้ตัวเลยว่าหล่อนเป็นฝ่ายหยัดสะโพกโยกไปตามจังหวะการถูไถ ครั้งใดที่ความแข็งแกร่งจดจ่ออยู่บร
