ลาซาลอสยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมองเวลา ก่อนจะ ถอนใจออกมาแรงๆ แล้วเอนเรือนกายหนาใหญ่พิงกับพนักเก้าอี้หนังด้วยความอ่อนล้า
เหตุการณ์เมื่อตอนบ่ายในห้องเก็บเอกสารยังคงติดตรึงอยู่ในหัว ร่างกายของเขายังคงร่ำร้องหาพาขวัญราวกับคนบ้า นี่เขาควรจะจัดการอย่างไรกับความรู้สึกของตัวเองดี
เขารู้สึกอย่างไรกับพาขวัญกันแน่
ชายหนุ่มเต็มไปด้วยความสับสน เขาพ่นลมออกจากปากแรงๆ อีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นยืน คว้าเสื้อสูทมาพาดแขนและเดินออกไปจากห้อง
ภายนอกห้องทำงานค่อนข้างมืด มีเพียงแสงจากหลอดไฟเท่านั้นที่ให้ความสว่าง ที่ด้านนอกไม่มีพาขวัญหลับใหลรออยู่เหมือนเช่นวันก่อน
เขาไม่ควรจะรู้สึกอะไร แต่กลับผิดหวังลึกๆ ในอก
กรามแกร่งขบกันแน่นจนขึ้นสันนูน ก่อนจะตัดสินใจก้าวเดินตรงไปที่ลิฟต์และลงไปยังลานจอดรถ
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเวรดึกรีบวิ่งมาโค้งคำนับและเปิดประตูรถให้เขาอย่างนอบน้อม
“เชิญครับท่านประธาน”
“ขอบใจ”
ลาซาลอสยิ
