ตอนนี้น้ำตาฉันไหลนองหน้า ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรตลอดหนึ่งปี ลุงอยู่กับฉันตลอด มันกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว ลุงเหมือนอากาศที่ฉันขาดไม่ได้ เขาคอยอยู่ข้าง ๆ ฉันเสมอ แต่ตอนนี้ฉันเหมือนคนขาดอากาศหายใจ
ร่างกายฉันร้อนมากทว่ามือฉันกลับเย็นเฉียบ ฉันคิดอะไรไม่ออกเลยตอนนี้ตีสามแล้ว ฉันโทรหาใครได้บ้าง เขานอนกันหมดแล้ว แล้วลุงไปกับใครที่ผับ เพื่อนลุงคนไหนใครกัน ฉันไม่มีเบอร์เพื่อนลุงสักคน ..ทั้งที่ลุงมีเบอร์เพื่อนฉันทุกคน ...ทำไมตลอดหนึ่งปีฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับลุงเลย ฉันเป็นแฟนที่ไม่ได้ใส่ใจลุงเลย..ฮือ..ฮือ
พี่นาย ใช่ พี่นาย พี่นายเป็นแฟนพี่หนึ่งเผื่อพี่หนึ่งไปกับลุง แต่ตอนนี้มันตีสามครึ่งแล้วฉันควรจะโทรหาเขาตอนนี้เหรอ
ฉันสับสนไม่รู้จะทำยังไงดี ฮือ ฮือ ลุง ฉันตัดสินใจส่งข้อความหาลุงทันที
“ลุง อยู่ไหน รีบโทรกลับหาหนูหน่อยค่ะ”
“ถ้าลุงไม่รีบโทรกลับหนูโกรธจริง ๆ ๆ นะคะ ”
ผ่านไปสามสิบนาที ตอนน
