8.22 pm.
แกร๊ง
ฉันชะโงกหน้าเข้าไปในห้องก่อนจะเดินเข้าไป ซึ่งตอนนี้มันเงียบงันไปแล้วเพราะพี่รามคงพาขวัญใจไปนอนแล้วแน่ๆ
"เฮ้อ..ฉิบหายรายวัน"
จริงๆนะช่วงนี้มีเรื่องจากนอกบ้านไม่พอยังต้องมาทำความเข้าใจกับคนในบ้านอีก ฉันเดินเข้าไปในห้องรับแขกก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างเหนื่อยล้า
"มาแล้วเหรอ?"
ฉันสะดุ้งลืมตามองพี่รามที่เพิ่งจะเดินออกมาจากห้องนอนสำหรับแขก และเขาคงกลัวว่าขวัญใจจะนอนไม่สบายเลยให้ไปนอนห้องนั้นจริงๆ
"ขอโทษนะคะขวัญใจหลับแล้วเหรอ?"
"ร้องไห้จนหลับไปแล้ว ขวัญใจงอนเรื่องเค้กน่ะ"
"รักขอโทษรักลืมไปเลย"
"ไปไหนมา? แล้วโทรศัพท์เป็นอะไรโทรไปทำไมปิดเครื่อง?"
พี่รามเดินมานั่งที่โซฟาตัวข้างๆโซฟาที่ฉันนั่งด้วยท่าทีห่างเหินซะจนฉันรู้เลยว่าตอนนี้เขากำลังโกรธฉันอยู่แน่ๆ ฉันเม้มปากแน่นและถอนหายใจมองพี่รามอย่างรู้สึกผิด
"โทรศัพท์รักแบตหมดน่ะค่ะ แล้วก็ขอโทษนะคะที่ทำอะไรไม่ปรึกษาอีกแล้ว"
"
