--คอนโด--
"พี่รามรอรักก่อนสิอย่ารีบเดินไปแบบนั้น"
"พี่แค่รีบเพราะพี่จะได้รู้เร็วๆว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"
ฉันถอนหายใจมองพี่รามที่กำลังเดินเข้าไปในห้องของเราแต่เขาเร่งรีบซะจนฉันก้าวเดินตามไม่ทันแล้วไม่รู้ว่าเขาโกรธด้วยไหมนะ เพราะปกติเขาไม่ใช่คนใจร้อนแบบนี้
แกร๊ง
ฉันปิดประตูห้องและมองตามพี่รามที่เดินไปนั่งรออยู่บนโซฟาตัวใหญ่ของห้อง ฉันจึงวางกระเป๋าและเดินตามไปนั่งลงที่ว่างข้างๆเขา พร้อมกับหันไปนั่งขัดตะหมาดมองสบตาเขาด้วยความเป็นห่วง ห่วงความรู้สึกเขาเนี่ยตัวเองอ่ะไม่เท่าไหร่หรอก
"พี่โทษตัวเองอยู่ไหมเนี่ย?"
"โทษสิ โทษตัวเองที่ไม่มีเวลาให้เธอไง"
"ไม่เอาสิพี่รามรักไม่ได้อยากให้พี่รู้เพราะรักมีเหตุผล"
"ถ้ามันคือการที่พี่ทำงานหนัก แล้วรักจะกลัวว่าพี่จะเก็บเอาไปเครียดพี่ขอร้องเลยนะแบบนั้นแม่งยิ่งโมโหให้ตัวเองมากขึ้นไปอีก"
"โถ่พี่ราม"
พี่รามถอนหายใจใส่และปลดกระดุมเสื้อตัวเองออก ฉันจึงเ
