“คุณรู้แล้ว”
“อืม แล้วก็รอให้เธอบอกตั้งครึ่งวันแล้ว”
“หนูไม่กล้าบอก”
“ทำไม”
“กลัวคุณจะบอกให้หนูไปทำแท้ง”
เวธัสถอนหายใจยาวเหยียดแล้วค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้น ทั้งที่ตัวเขาก็ยังเจ็บอยู่ มือหนาของเขาเอื้อมไปจับมือเธอแล้วกระตุกให้ขยับขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยกัน
“ในสายตาเธอฉันเลวร้ายขนาดนั้นเลยหรือไง ถึงขั้นที่ว่าจะเอาเลือดเนื้อครึ่งหนึ่งของฉันทิ้งไปโดยไม่รู้สึกอะไรเลย”
“เปล่า หนูไม่ได้คิดว่าคุณเลว เพียงแต่...หนูกลัวค่ะ”
“ตอนนี้เธออาจจะยังไม่เชื่อใจฉันเหมือนอย่างก่อนหน้านี้เพราะฉันก็ไม่ได้พิสูจน์ตัวเองให้เธอเห็นอะไรเลย แต่ต่อจากนี้ถ้าเธอไม่มองฉันผ่านกำแพงที่เธอก่อเอาไว้เธอจะได้เห็น”
อันที่จริงเธอเองก็ได้เห็นแล้วแต่ก็อย่างที่เขาพูดไปว่าเธอใช้อคติและเงินที่เขาให้มองไปที่เขาเธอถึงไม่รู้ตัวเลยว่าที่ผ่านมานั้นเวธัสดีกับเธอทุกอย่าง ถึงแม้จุดเริ่มต้นนั้นมันจะไม่ได้สวยงามก็ตามแต่ระหว่างทางที่เธอเดินมา
