ดึกสงัดยามราตรีที่เหน็บหนาวและเปล่าเปลี่ยว ลูเซียส เมเนนเดซนอนพลิกตัวกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกอ้างว้าง ที่นอนดูกว้างขวางเกินความจำเป็นยามที่ต้องนอนเพียงลำพัง ความโหยหาทำให้เขานอนไม่หลับมาตลอดครึ่งคืน ญานิดาไม่ได้เข้ามานอนกับเขาอย่างที่ลั่นวาจาไว้จริงๆ เขาควรจะดีใจสิ ควรจะดีใจที่ตัวเองจะได้เป็นอิสระสักที ความเสียใจ ความอาวรณ์ยามที่หล่อนกลับไปหาคนรักเดิมจะได้ลดน้อยลง แต่มันกลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง เมื่อตอนนี้ความดีใจมันหายากพอๆ กับการหาน้ำในทะเลทรายนั่นแหละ
“นิดารักผม ท่านประธานก็รู้ ถ้านิดารู้ว่าผมกลับมา เธอจะต้องกลับมาหาผมอย่างแน่นอน เพราะเรารักกัน”
คำพูดของกรรชัยยังดังก้องอยู่ในสมองไม่ยอมหยุด มันเล่นซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ต่างจากแผ่นเสียงตกร่อง มันย้ำชัดเจนอยู่ในสมองจนสามารถทำให้ความหวาดกลัวที่ซ่อนอยู่ลึกสุดของก้นบึ้งหัวใจทะลักออกมา
‘หากญานิดาเลือกมันล่ะ เพราะหล่อนรักกรรชัย และ
