อังศุมาลินเหยียบย่างเข้ามาภายในบ้านหลังใหญ่ของภากรด้วยสีหน้าไม่แจ่มใสแม้แต่นิดเดียว ความจริงหล่อนยังไม่ต้องการจะกลับมาที่นี่เลย แต่ก็ขัดคำสั่งของบิดามารดาไม่ได้ ซึ่งท่านยื่นคำขาดให้หล่อนกลับมาหาภากรทันทีเมื่อตะวันโผล่พ้นขอบฟ้า
“หนูอัง เมื่อคืนไปค้างที่บ้านมาเหรอ”
เสียงของท่านนายพลอัสนีนายทหารใหญ่ที่ปลดเกษียณมาได้หลายปีทักขึ้นที่ด้านหลัง ทำให้หญิงสาวต้องรีบหันไปยกมือไหว้ ปั้นยิ้มและพูดออกไปคล้ายกับว่าระหว่างหล่อนกับภากรไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ค่ะท่านนายพล พอดีอังคิดถึงบ้าน”
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกพ่อเหมือนเจ้าอัฐมัน”
เมื่อถูกดุเอาซึ่งๆ หน้าทำให้อังศุมาลินถึงกับหน้าซีด ก่อนจะรีบทำตามความต้องการของชายชราตรงหน้า
“อังขอโทษค่ะ ต่อไปนี้อังจะเรียกท่านนายพลว่าคุณพ่อ...”
ท่านนายพลอัสนีระบายยิ้มออกมา ก่อนจะเดินไปทรุดตัวนั่งลงบนโซฟา และกวักมือเรียกลูกสะใภ้ให้ไปนั่งลงข้างๆ ซึ่งอังศุมาลินก็ไม่มี
