พระอาทิตย์ทอแสงสาดส่องเข้ามาในห้อง แสดงถึงรุ่งอรุณแห่งวันใหม่ ความมึนงงแทรกซึมไปทั่วทุกเส้นประสาท ผิวกายรู้สึกไม่ต่างจากถูกเข็มเป็นพันๆ เล่มทิ่มแทง หญิงสาวค่อยๆ ขยับกายลุกขึ้น มือเรียวขาวสะอาดยกขึ้นกุมศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเส้นผมสีดำสนิทไม่ต่างจากแพรไหมราคาแพงเอาไว้ด้วยความเจ็บร้าว
‘นี่หล่อนยังไม่ตายใช่ไหม?’
ริมฝีปากแห้งผากเม้มเข้าหากันแน่น ขณะก้มลงสำรวจร่างกายของตัวเอง แล้วดวงตากลมโตก็มีอันต้องเบิกค้าง ใบหน้างามซีดไร้สีเลือดเมื่อเห็นสภาพของตัวเองชัดเจน แม้จะไม่ได้อยู่ในสภาพเปลือยเปล่าแต่ร่างกายของหล่อนก็มีแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่เพียงตัวเดียวห่อหุ้มเอาไว้เท่านั้น ทั้งบราเซียร์และกางเกงชั้นในหายไปจนหมด
มันเกิดอะไรขึ้น? จำได้ว่าตัวเองนั่งรอลูเซียสอยู่ที่หน้ารั้วบ้าน นั่งรอแล้วรอเล่าท่ามกลางแสงแดดร้อนระอุ และต่อจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
สมองยังไม่ทันจะคิดหาคำตอบให้กับตัวเองได้ ประตูไม้บ
