แล้วแก้มสาวก็ก่ำขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อหวนนึกไปถึงยามที่เต้างามของตัวเองถูกเจ้าเส้นขนพวกนี้เสียดสี มันน่าจะเจ็บ น่าจะแสบ เพราะเนื้อนวลของหล่อนแดงเป็นรอย แต่ช่างแปลกเหลือเกิน เพราะความรู้สึกในตอนนั้นมันมีแต่วาบหวาม รัญจวนใจ อยากจะให้เขาทำมากกว่าถูๆ ไถๆ ด้วยเส้นขนพวกนี้ซะอีก
หญิงสาวข่มความละอายเคลื่อนสายตาต่ำลงไปยังหน้าท้องที่ตัวเองสัมผัสมาด้วยมือและปากหลายครั้งแล้วว่ามันแข็งแกร่งไม่แพ้ไม้กระดานเลยสักนิด แข็งแกร่งทรงพละกำลังเสมอยามที่เขาขับเคลื่อนอยู่เหนือร่าง
และก่อนที่จะไม่สามารถควบคุมสายตาของตัวเองได้อีก หญิงสาวก็รีบหันกลับมามองทิวทัศน์นอกหน้าต่างดั่งเดิม เพราะหากช้ากว่านี้สายตาไม่รักดีจะต้องมองต่ำลงไปกว่าหน้าท้องแข็งๆ นั้นแน่
และก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อถูกสวมกอดจากทางด้านหลังด้วยวงแขนกำยำ อ้อมกอดนั่นกระชับแน่นขึ้น เมื่อริมฝีปากร้อนรุ่มกับจมูกโด่งเป็นสันมาฝังลงที่ข้างแก้มนวล
“ปล่อยให้ฉัน
